آیت‌الله العظمی سید حسین طباطبایی بروجردی (ره)، شخصیتی برجسته و مرجع عالیقدر شیعیان در نیمه نخست قرن بیستم بودند. ایشان در سوم فروردین‌ماه سال ۱۲۵۴ شمسی در بروجرد متولد شدند و تحصیلات خود را در اصفهان و نجف اشرف آغاز کردند. پس از بازگشت به ایران، به مدت چندین سال در شهر مقدس قم به تدریس و ترویج علوم دینی پرداختند.
در دوران رهبری حوزه علمیه قم، آیت‌الله بروجردی تلاش‌های فراوانی برای تقویت بنیان‌های علمی و فرهنگی این حوزه انجام دادند. ایشان با تأسیس مراکز علمی و مذهبی و اعزام مبلغین به مناطق مختلف، به گسترش فرهنگ شیعی کمک کردند.
آیت‌الله بروجردی به تقریب مذاهب اسلامی اهمیت زیادی می‌دادند و در این راستا، نماینده‌ای برای عضویت در دارالتقریب به مصر فرستادند. فتوای محمود شلتوت برای به رسمیت شناخته شدن فقه شیعه نزد اهل سنت، نتیجه فعالیت‌های ایشان بود.
ایشان و فعالیت‌هایشان توسط بسیاری از بزرگان مورد تکریم واقع شده‌اند. امام خمینی (ره) درباره آیت‌الله العظمی بروجردی (ره) فرموده‌اند: «بیگانگان نقشه‌های زیادی برای پیاده کردن برنامه‌های استعماری خود در این کشور داشتند، ولی با وجود آقای بروجردی هیچ کدام آن را نتوانستند به مرحله عمل بنشانند؛ لذا می‌بینیم همه این امور بلافاصله بعد از رحلت آن مرجع بزرگ آغاز می‌شود.» این سخن بیانگر اهمیت و تأثیرگذاری موقعیت سیاسی و اجتماعی آیت‌الله بروجردی در جامعه ایران و جهان اسلام است. همچنین امام خامنه‌ای (مدظله العالی) نیز درباره ایشان فرموده‌اند: «آیت‌الله بروجردی با تلاش‌های خود در حوزه‌های علمیه، نقش مهمی در تجدید حیات فکری روحانیت شیعه داشتند و موجبات تقویت پایه‌های علمی و فرهنگی این نهاد را فراهم آوردند».
آیت‌الله بروجردی در دهم فروردین‌ماه سال ۱۳۴۰ شمسی درگذشتند و در مسجد اعظم قم به خاک سپرده شدند. ایشان با ترک اثرات علمی و فرهنگی گسترده، جایگاهی والا در تاریخ معاصر ایران و جهان اسلام به جا گذاشتند.
